Mede-heerser of mislukkeling – wat is jouw identiteit?

Wat is jouw identiteit? Wat zeg je tegen jezelf, bewust of onbewust? Vandaag laten we onze identiteit vormen door wat God tegen ons zegt. We vervangen de (soms) deprimerende zinnen die door ons hoofd zweven door levendmakende woorden die in de Bijbel staan.

Maar God, Die rijk is in barmhartigheid, heeft ons door Zijn grote liefde, waarmee Hij ons liefgehad heeft, ook toen wij dood waren door de overtredingen, met Christus levend gemaakt – uit genade bent u zalig geworden – en heeft ons met Hem opgewekt en met Hem in de hemelse gewesten gezet in Christus Jezus, opdat Hij in de komende eeuwen de allesovertreffende rijkdom van Zijn genade zou bewijzen, door de goedertierenheid over ons in Christus Jezus.
– Efeze 2:4-7 (HSV)

Wat is jouw identiteit?

Wat een tekst, hè? Ik wil vandaag op één zin focussen: ‘[…] en met Hem in de hemelse gewesten gezet in Christus Jezus […]’. Beseffen we wel genoeg wat dit betekent?
In de Studiebijbel staat dat God ons nu, tot op zekere hoogte, al laat delen in de autoriteit van Christus. Oftewel: we zijn dochters en mede-heersers, zelfs in onze gebrekkige, zondige staat. Dat is onze identiteit. Dat is waaruit we mogen leven.

Hoe vaak focus je vooral op een deel van die identiteit? Een fouten makende, zondig mens, misschien zelfs wel een mislukkeling? Op het gapende gat dat zich tussen God en jou bevindt? Die onoverbrugbare afstand die voorkomt dat je dichtbij Hem kunt komen? Je identiteit is geschaad, gebroken, weggegooid, zeg je tegen jezelf. En die woorden kunnen zo hard klinken dat ze alles overstemmen.

Dit is je identiteit!

Goed nieuws: het gat is gesloten en de afstand overbrugd. Jezus is de brug. Maar niet alleen dat: Hij haalt ons naar de overkant én trekt ons naast zich op de troon. Hij klopt op het plekje naast Zich en zegt: ‘Kom je naast me zitten?’ Hoe wonderbaarlijk is dat? Dat heeft de mogelijkheid om ons leven met God te transformeren. Het heeft alles te maken met je identiteit.

Wat zeg jij hierover tegen jezelf, misschien wel onbewust? ‘Ik ben het niet waard, ik ben verloren, ik ben zondig.’ Het klinkt zo luid dat het de woorden die God tegen je zegt, overstemt. Als je de zinnen in je hoofd het zwijgen oplegt, wat hoor je dan? ‘Dochter. Geliefde. Koningskind. Vergeven.’

Ik voel het als ik die woorden uitspreek: ik adem dieper in. Er komt ruimte in mijn hoofd en lichaam. Wat zou ik dat gevoel nog een tijdje willen vasthouden, voordat die andere woorden weer door mijn hoofd klinken. Misschien herken je dat?

Aan de slag!

Hoe zorgen we dat de woorden van God onze identiteit gaan vormgeven? Hoe onthouden we ze, in ons hoofd en in ons hart?

We herhalen ze dagelijks.

Zeg je het mee?

‘Ik ben een dochter van God. Ik ben geliefd en vergeven. Ik ben met Christus opgewekt en zit met Hem in de hemelse gewesten.’