Knoop rode draden – een verhaal over onzekerheid en de toekomst

16

sep

Renske Hoste

Je zou jezelf bijna kunnen uittekenen: de vele uren dat je hier hebt gestaan, de enorme kluwen rode draden, de harde waarheid in je handen. Je schouders hangen en je hoofd buigt zich voor de zoveelste keer over de knoop. Het is niet moeilijk om tot een conclusie te komen: sinds de eerste keer dat je de bol wol oppakte, lijkt er iets serieus mis te zijn gegaan. Een paar grote halen hangen naar beneden, de rest lijkt onlosmakelijk: een knoop in een knoop in een knoop, scharlakenrood en onmogelijk.   

Kom op, nu niet de hoop verliezen. Aan de slag maar weer. Je draait de kluwen om en om in je handen, op zoek naar een begin. Zou logica vandaag werken? Hoe langer je staart, hoe minder je ziet. Experimenteel trek je aan een draadje. Het gaat, het gaat! Het wordt langer en langer en stopt dan plotseling, de knoop van voorheen nog strakker aantrekkend. Terug naar die knoop, gebruik je nagels, trek het weer recht. Je voelt dat je je geduld verliest. Furieus klauw je aan de draden, in het wilde weg plukkend om maar iets te vinden, iets wat deze situatie beter kan maken, een straaltje hoop, een nieuwe denkwijze? Iets is beter dan niets toch? 

Maar in dit geval verschijnen alleen de oude bekenden. Hier heb je niets aan, niets! Kon je dit maar weggooien, kapot knippen, verbranden! Maar dit is de waarheid die altijd voorop heeft gestaan: jullie zijn onlosmakelijk verbonden. Je woede vloeit weg. Je laat je handen vallen, staat een paar seconden stil voordat je het weglegt op de keukentafel. Zet het uit je hoofd, het is er straks echt nog wel, hoor! Was vouwend, financiën regelend, theedrinkend met een vriendin. De rode kluwen is er altijd, ook al heb je het weggelegd. Een korte herinnering aan je huidige situatie, een constante aanwezigheid in je ooghoeken. “Sorry, wat zei je? Ik was even afgeleid.” Je vriendin praat verder en jij probeert op te letten. Zet het uit je hoofd! 

Je staat daar weer, bol wol in je handen. Je vriendin net weer weg, jij terug naar af. Staar naar de kluwen, handen in het haar, knoop in je handen en dan, vanuit het niets:  

Twee handen onder de jouwe, teder en vederlicht. Een hand strekt zich uit, grijpt een stukje draad en trekt het uit de bol. Je hebt dit al zo vaak eerder gedaan, honderden keren eerder gezien, je weet wat er zal gebeuren: langer, langer, stop, nog strakkere knoop, bla bla bla. Je kan het al haast voelen gebeuren terwijl de hand het draadje verder terugtrekt. Verder…verder… verder zonder stop! Elk moment verwacht je dat de knoop zich verder zal aantrekken, maar lengte na lengte na lengte van draad strekken zich uit. Je staat daar, starend naar de bol wol in je handen terwijl die langzaam maar zeker ontrafelt. Het enige wat jij hoeft te doen is je handen openhouden en wachten… 

De draad strekt zich uit en wordt langzaam weer opgerold, rustig en perfect. Op een gegeven moment houd je slechts het laatste eindje in handen voor het door je vingers glipt en wordt opgerold. De bol wol wordt opnieuw in je handen geplaatst, nieuw begin tussen je vingers, je handen in die van God. “Zullen we het samen nog een keer proberen?” 

Aan de slag! 

Uitleg: Ik schreef dit verhaal naar aanleiding van een beeld toen ik zelf aan het prutsen was met mijn eigen knoop. Ik had bijna m’n masterstudie in Schotland afgerond; een ontzettend leuke studie maar weinig kans op een baan. In Schotland blijven wonen of terug naar Nederland? Proberen een stage te krijgen? Willekeurige sollicitaties naar buiten gooien? Weer m’n oude werk oppakken? Ik was constant bezig met vragen als deze. Ook al wist ik dat het in Gods handen lag, toch prutste ik en twijfelde ik, trok ik aan draadjes en ging in mijn hoofd alles nog verder in de knoop. Dit verhaal is wat ik zag tijdens een kerkdienst: de bol wol enorm in de knoop in mijn handen. Ik doe niks, maar toch wordt op onmogelijke wijze de kluwen ontrafeld. Ik werd gevuld met hoop en vertrouwen en het gevoel dat ik dit door mocht geven aan iedereen die het nodig had.  

Dus, lieve vrouw, ik ken je situatie niet, maar ik wil je bemoedigen: things will be alright. Blijf het aan Hem overgeven, houd je handen open! Jouw perspectief is niet Gods perspectief!  

  1. Herken je dit verhaal? Zo ja, hoe gaat het met jouw knoop? Spreek het (nogmaals) hardop uit naar God en vraag Hem om dit over te nemen. Vertrouw erop dat Hij dit ook echt zal gaan doen! 
  2. Ken je iemand die rondloopt met zo’n kluwen? Bel / app / mail / message hen om ze te bemoedigen. Of stuur deze overdenking door!  

Want Mijn gedachten zijn niet uw gedachten, en uw wegen zijn niet Mijn wegen, spreekt de HEERE. Want zoals de hemel hoger is dan de aarde, zo zijn Mijn wegen hoger dan uw wegen en Mijn gedachten dan uw gedachten. 
– Jesaja 55: 8-9 (HSV). 

Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u.
– Petrus 5:7 (HSV) 

Er zijn nog zoveel meer bijbelteksten te vinden die dit onderstrepen. Welke is jouw favoriet? Schrijf deze tekst(en) op een briefje, als telefoonachtergrond, op je spiegel of met graffiti op je auto (die vergeet je nooit weer!) om als constante herinnering te dienen. Vergeet niet wie er aan jouw kant staat! 

P.S. Een week later had ik een sollicitatiegesprek voor een betaalde stage. Twee weken later kreeg ik die stageplaats aangeboden. Drie weken later vond ik tegen alle verwachting in de perfecte kamer op fietsafstand van de stageplek. God is goed! Het is maar voor drie maanden, maar ik heb er vertrouwen in dat het ook daarna goed zal komen.

Deel deze overdenking

  1. Monique schreef:

    Mooi geschreven Renske.
    Dankjewel!

  2. M. schreef:

    Gaaf! Dit is een hele goede beschrijven van mijn situatie en het is zo’n automatisme om het alleen te doen, om zelf de controle te houden dat ik het elke keer moet uitspreken dat God voor me zorgt. Het gaat steeds beter en ik weet zeker; over een half jaar kijk ik terug en is de allergrootste knoop uit de kluw. Een knoop die er al 25 jaar zit maar God is er mee bezig in plaats van ik. Thanks voor deze bemoediging.

  3. Netty schreef:

    Renske, zo mooi jouw God gegeven talent. Het komt vaak precies dan als het nodig is. Op nog veel bollen wol, in de knoop of niet.

  4. Lea schreef:

    Ja helemaal nodig dit..zo loopt het precies nu, de bol ontrafeld in een duidelijk plan een heel fijn gevoel te mogen vertrouwen op God

  5. Kim schreef:

    Lieve Renske, ik dank God voor jouw overdenking en jouw zo mooie gegeven talent :’) 🙏 God is goed ❤️.
    Lieve groet

  6. Nadia Van Der Sleen schreef:

    Dat zo’n metafoor wordt gebruikt voor zo’n “simpele” boodschap is echt bewonderswaardig. Zo inspirerend om jullie blogs te lezen!

  7. Anna schreef:

    Wat een prachtig beeld gebruik je! Wauw!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2023 Zij Lacht | Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap