Jezus roept ons om met Hem te lopen op het water

12

feb

Vivian Straver

Afgelopen weekend stond ik voor het eerst sinds jaren weer op schaatsen op het ijs. Terwijl alles en iedereen langs en om me heen schaatste, lukte het me met de nodige moeite te blijven staan. Al schaatsend en glijdend besefte ik hoe onnatuurlijk het eigenlijk is op het ijs te staan – het is net water, maar dan iets steviger. Dit deed me denken aan de situatie waarin Jezus op het water liep en Petrus die uit de boot stapte om naar Hem toe te komen. Dit overtreft mijn wankele ijsverhaal, sterker nog, dit overtreft onze kennis van de natuur! Jezus staat boven het wereldse begrip dat we hebben van de natuur. Wat ik zo bijzonder vind, is dat Petrus óók op het water stapt. Wat een vertrouwen! Maar door zijn twijfel valt hij toch in het water. Op welke manier zijn wij net als Petrus in dit verhaal?

Laten we eerst kijken naar het bijbelgedeelte waarin wordt verteld hoe Jezus op het water liep. Wat aan deze situatie voorafgaat, is de wonderbare spijziging, waar Jezus met vijf broden en twee vissen een enorme hoeveelheid mensen te eten gaf. Hij stuurde zijn discipelen vast het water op, terwijl Jezus de laatste mensen wegstuurde en tot zijn Vader ging bidden. Toen Hij zover was bij zijn discipelen aan te sluiten waren zij al een heel eind het meer op. In Mattheüs 14 lezen we het volgende.

“Het schip was al midden op de zee en verkeerde in nood door de golven, want ze hadden de wind tegen. Maar in de vierde nachtwake kwam Jezus naar hen toe, lopend over de zee. En toen de discipelen Hem over de zee zagen lopen, raakten zij in verwarring en zeiden: Het is een spook! En zij schreeuwden van angst. Maar meteen sprak Jezus hen aan en zei: Heb goede moed, Ik ben het; wees niet bevreesd. Petrus antwoordde Hem en zei: Heere, als U het bent, geef mij dan bevel over het water naar U toe te komen. Hij zei: Kom! En Petrus klom uit het schip en liep op het water om bij Jezus te komen. Maar toen hij op de sterke wind lette, werd hij bevreesd, en toen hij begon te zinken, riep hij: Heere, red mij! Jezus stak meteen Zijn hand uit, greep hem vast en zei tegen hem: Kleingelovige, waarom hebt u getwijfeld? En toen zij in het schip geklommen waren, ging de wind liggen. Zij die in het schip waren, kwamen Hem aanbidden en zeiden: Werkelijk, U bent de Zoon van God!”
(Mattheüs 14: 24-33, HSV)

Jezus op het water

Het is voor mensen niet mogelijk om op water te lopen. Als je me niet gelooft, kan je ’t voorzichtig proberen, of even snel een natuurkundelesje lezen. Vergelijkbaar met het lopen op water is een kiezelsteentje dat over het water stuitert. Als je het steentje onder de juiste hoek op het water gooit en een flinke snelheid meegeeft in de worp zie je dat het een aantal keer stuitert. Uiteindelijk zal het steentje een te lage snelheid hebben en toch zinken. Omdat een mens een grotere massa heeft dan dit steentje is de snelheid om over water te lopen onmogelijk te bereiken, en zullen we dus meteen zinken. Maar Jezus niet – hij overtrof de wetten van de natuur door te lopen op het water!

Het water waar Jezus overheen liep, was de zee van Galilea. Echter, dat water staat voor zoveel meer dan de letterlijke plaats. In de tijd van de Bijbel is de zee een bron van dreiging en dood! Door over het water naar zijn discipelen te lopen toont Jezus niet alleen dat Hij boven de wetten van de natuur staat, maar ook dat hij sterker is dan de macht van de dood. Terwijl zijn discipelen vrezen voor de stormende golven en de gedaante die op hen afkomt, zegt Hij tot hen in Mattheüs 14:27:

“Ik ben het, wees niet bevreesd.”

Petrus op het water

De discipelen proberen met man en macht tegen de storm in te varen, wanneer ze opeens een verschijning op het water naar zich toe zien komen – natuurlijk schrikken ze daarvan! Petrus wil zeker weten dat het Jezus is die naar hen toekomt, en durft uit zijn boot te stappen. Hij loopt het water op, recht op Jezus af. Wanneer hij om zich heen kijkt, ziet hij alle schuimende golven en verliest hij zijn vertrouwen in Jezus. Maar toch! Ondanks zijn twijfel, reikt Jezus de hand aan Petrus en trekt hem boven het water.

Opvallend is dat Petrus uit de boot durft te stappen, zowaar even staande blijft op het water, en pas na een tijdje begint te zinken. Waarom zonk hij niet meteen?! Als we hier weer even de zee als metafoor zien voor alle narigheid in het leven, zien we hier dat Petrus dit alles even kon vergeten wanneer hij zijn blik op Jezus had gericht. Zodra hij zijn aandacht weer vestigt op de zorgen die hij heeft, dreigt Petrus daarin te verdrinken.

Jezus roept ons!

Jezus staat boven alle kwaad en narigheid in de wereld en daarbuiten. Dus ook boven alles in jouw leven. Ja, ook die ene situatie op je werk of dat gesprek van komende week waar je intens tegenop ziet. Maar Jezus vraagt ons niet om daar onze aandacht op te vestigen, Hij steekt zijn hand uit en vraagt ons vol vertrouwen naar Hem toe te lopen, zodat we niet zullen verdrinken in onze zorgen.

Aan de slag!

In welke fase van Petrus’ wandeltocht over het water sta jij?
– Sta je aan de rand van het schip, op het punt om uit te stappen? Oftewel, durf je je zorgen en angsten bij God te leggen?

– Sta je net op het water, al wandelend naar Jezus toe?
Wat geweldig! Zoals een vriendin laatst tegen me zei: ‘Soms is het zó fijn om christen te zijn hè, namelijk dat je weet dat je het niet alleen hoeft te doen, maar gewoon op God mag vertrouwen!’

– Ben je zinkende, omdat de zorgen je teveel worden?
Jezus strekt zijn hand naar je uit – ondanks je twijfels mag je die vastpakken!

Luister Opwekking 789 – Lopen op het water.  

Deel deze overdenking

  1. Kim schreef:

    Machtig mooi is Gods liefde :’) Dankjewel Vivian!!

  2. Maria schreef:

    Zee? Het is toch echt een meer… Dit klopt dus niet om het zo uit te leggen! Ik vraag me af of teksten worden gelezen en getoetst?

  3. Marije schreef:

    Dag Maria, in het Bijbelgedeelte, mattheüs 14:24, 25 en 26 wordt het woord zee gebruikt, daarnaast staat in vers 34 dat ze aanlegden in het land van Gennesaret. Het gaat dus wel degelijk om een zee.

    Daarnaast denk ik ook dat niet het principe van zee specifiek, als de dood wordt gezien in de Bijbel, maar meer de kracht van het water. In Openbaringen staat een soort gelijke tekst, waarin uit af te leiden valt dat de zee (het water) dood brengt.

  4. Marlisa schreef:

    Wat ben ik blij dat ik vanochtend dit stukje mocht lezen. Voor mij een vrij bekend verhaal waarbij ik snel denk dat weet ik al wel. Totdat ik het stukje onder ‘Jezus rooet ons’ las. “de situatie op je werk of het gesprek van komende week waar je tegen op ziet.” Dit was precies waar ik de afgelopen weken wakker van lag. Vanochtend dus ook dit in gebed bij God gebracht.
    De situatie op het werk was organisatorisch en een foutje enerzijds van mijn kant dus het voelde niet alsof God ook daarin bij kon staan. Het was inprincipe al verloren zaak. En toch heeft God net (al!!) laten zien dat Hij dat wel doet. Het is nog niet opgelost maar ook geen verlorenzaak meer. Dankbaar voor God’s knipoog uit de hemel en de dagelijkse overdenkingen van Zij Lacht!

  5. Maria schreef:

    Beste Marije,
    In mijn bijbel staat toch écht iets anders! Daarnaast leert de topografie van Israel ons ook dat het geen zee is. De betekenis van water staat ook ander vermeld. Daarom: worden studie’s wel getoetst met het woord? Ik ben hier echt verbaasd over!

  6. Mandy schreef:

    Hoi Maria,

    Ook als het om een meer gaat (ik denk dat je de NBV bedoeld? Die lees ik ook!) doet dat iets af aan de rest van de overdenking? Een meer van die grootte kan denk ik zee-achtige verschijnselen vertonen en gevoelens oproepen dus in die zin maakt het denk ik niet uit! In heel veel andere vertalingen, bijv de HSV wordt wel het woord ‘zee’ gebruikt dus ik denk niet dat je het dan één keer opzij kunt schuiven 🙂 wat denk jij?

  7. Angela schreef:

    In een reactie op een gedicht op gedichtensite.nl (een christelijke site) noemde ik het over muren springen én op het water kunnen lopen, als we ons oog (hart, ziel en verstand) op Jezus richten i.p.v. op de omstandigheden en lees nu dít. Heel bijzonder, maar zulk soort “toeval” (Gods aanwezigheid op die wijze) maak ik heel vaak mee. Dank voor mooie uitleg en zee en meer doen er niet toe. In het Duits is “de zee” “das Meer” en een meer “eine See”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2023 Zij Lacht | Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap