God heeft je lief! (Jaaa, weet ik al!)

Twee zweethandjes legt ze op mijn wangen: ik draai mijn hoofd opzij en daar staat Pien met stralende oogjes. “Juf”, fluistert ze: “Ik ben geliefd. Ik ben geliefd op Thomas.” Ik glimlach om de woordspeling. “Wat leuk”, fluister ik terug: “Heb je het al tegen Thomas gezegd?” Pien schudt driftig van niet. “Oeh, is het een geheimpje?” Weer schudt Pien van niet. Haar gezicht in een ernstige plooi. Ze zucht. Een diepe, dramatische zucht is het. Dan zegt ze met een piepstemmetje: “Nee juf, het is een mystérie.”

Het mysterie van verliefd zijn, het mysterie van geliefd zijn, van liefde… Hoe kan het toch dat kleuters daar al mee bezig zijn? 

Ik raak er zelf ook niet over uitgedacht. Het mysterie van geliefd zijn door de heilige God. Hoe is het mogelijk? Vanaf het begin zoekt God contact. Met ons! Dat is zeker een mysterie te noemen. Ik daag je uit om daar vandaag bij stil te staan. Want Gods liefde is geen zoetsappig onderwerp, suffe herhaling (ik hoor je denken: gaat het daar alwéér over?!) of vanzelfsprekendheid. Het is een fundamentele waarheid!

Goedertierenheid: wat betekent het?

In Psalm 33 staat een prachtige tekst: “De aarde is vol van de goedertierenheid van de Heere.” (Psalm 33:5a, HSV)

Het woord ‘goedertierenheid’ staat in het Hebreeuws weergegeven als ‘chesed’ en kan je ook vertalen met ‘verbondstrouw’. Verbondstrouw is een woord dat ik het beste kan uitleggen aan de hand van het huwelijk. Als je trouwt, zeg je tegen je geliefde: “Ik hou van jou. Ik sluit een liefdesverbond met jou. Ik blijf je trouw tot aan de dood.” Dat is nou precies verbondstrouw. God heeft Zich verbonden met de aarde en met ons. Hij heeft ons lief. Hij blijft ons trouw. Tot in eeuwigheid.

De aarde is er vol van

De aarde is vol van Gods verbondstrouw. Op duizend manieren laat God zien dat Hij van ons houdt met chesed. En Hij laat het opnieuw en opnieuw zien, want Hij weet hoe vergeetachtig we zijn.

Elke morgen als de zon opkomt,
Elke avond als je naar de sterren boven je staart,
Elke prachtige baby die je in je armen houdt,
Elk stukje aarde dat jouw voeten gestaag draagt,
Elke boom waaronder je mag schuilen voor de regen,
fluistert je toe: “Ik heb je lief. Ik blijf trouw. 
Ik blijf trouw aan Mijn verbond. 
Ik laat niet los wat Mijn hand begon.”

De diepte van Gods verbondstrouw

Gods verbondstrouw gaat dieper dan welk aards huwelijksverbond dan ook. God heeft Zijn bruid zo lief dat Hij er alles voor zou doen om haar Zijn chesed-liefde te verklaren. Hij zou voor haar Zijn huis verlaten als het moest (En dat moest!). Hij zou voor haar Zijn rijkdom opgeven, als het moest. En dat moest! Hij zou voor haar Zijn liefde in een boom kerven, als het nodig was. Dat was nodig!. Hij zou voor haar zelfs Zijn leven geven, moest het zo ver komen. En het kwam zo ver!

Gods liefde vraagt om wederliefde

Hoe kan ik anders dan God óók liefhebben? Hoe kan ik anders dan mijn hand openen om die te leggen in de Zijne? Oh, hoe kan ik anders – maar toch dóe ik het wel vaak anders. Om de één of andere reden vlucht ik juist bij God vandaan, in plaats van dat ik in Zijn liefdevolle armen vlieg. 

Je zegt misschien dat het voor God niet uitmaakt, maar dat is niet zo: het maakt wel uit. Mijn vluchtgedrag, mijn zonden, mijn afkeren van God doen Hem pijn. Het doet Hem meer pijn dan ik ooit zal beseffen. Maar het zal Gods verbondstrouw, nooit veranderen. Wat een mysterie!

Als wij ontrouw zijn, Hij blijft getrouw. Hij kan zichzelf niet verloochenen. 
– 2 Timotheüs 2:13 (HSV)

Aan de slag!

Dank je met mij mee?

Dank U God, voor wie U bent. U bent rijk aan goedertierenheid. U toont Uw liefde op talloze manieren. God, dank U voor Uw verbondstrouw. U laat nooit los wat Uw hand begon. U blijft trouw, al ben ik ontrouw. God, ik beken dat ik als Thomas de twijfelaar ben. Ik verhoor U soms met bijtende vragen. Maar U deinst niet terug. Geen moment. En ik ben de vrouw die niet alleen de zoom van Uw kleed heeft aangeraakt, maar aan heel die lange mantel van U heeft getrokken. Ik heb U omlaag gesleurd. En U krabbelde een liefdesbrief voor mij in de vuilste delen van mezelf met Uw eigen vinger. U graveerde mijn naam zelfs in het hout waaraan U stierf. God, vandaag breng ik U mijn dank.*

Bron: *Gedeeltelijk gebaseerd op woorden van Ann Voskamp, uit haar boek ‘Wegbereider’