Een nogal smerig zelfportret – hoe God met ons werkt

Het atelier is knus en warm. De geuren van olieverf en terpentine hebben zich al jaren geleden in de houten vloer genesteld en vermengen zich daar met de houtskoolstof. Tientallen schone en schoongemaakte penselen staan in potten langs de muur en liggen op de werkbank, klaar om gebruikt te worden. Het is een chaos, maar dat is niet erg. De schilder weet alles te vinden. Het atelier staat vol, vol met schilderijen. Tientallen, nee, honderden portretten vullen de muren en hoeken van de kamer. Een ongelofelijk aantal in verschillende staten van verval, maar nooit te vies, nooit onaf. De schilder weet wat hij doet.

Het lijkt stil in het atelier, maar het is een stilte voor de storm. De verandering is voelbaar als alle schilderijen hun oren lijken te spitsen. Is dat-? Een plotselinge wind waait door het atelier, doet het stof opwaaien, laat papier fladderen. Een klein rond kwastje rolt van de tafel op de vloer met een kletter. Het kraken van zware schoenen op de planken komt dichterbij. De schilder is hier!

Hij bukt en raapt het kwastje op, legt het liefdevol weer precies op z’n oude plaats op de werkbank. Draait zich om, handen in de zij, peinzende blik.

In een hoekje, nogal weggestopt tussen de vele doeken, sta jij. Dagen van opgestapeld stof en viezigheid maken het moeilijk om te zien wat je eigenlijk moet voorstellen, maar dat maakt niet uit. De schilder weet de waarheid.

Hij heeft je immers zelf gemaakt! Met grote brede stroken weerspiegelde hij zijn liefde, zijn verlangen naar relatie in jou. Van de vreugde in zijn ogen met het kleinste penseeltje tot de handtekening in de rechterbovenhoek, je bent voor hem en door hem gemaakt. Je bent een zelfportret! Een nogal smerig zelfportret, dat wel. Lagen van viezigheid en stof hebben zich opgehoopt, maar dat maakt niet uit. De schilder heeft een plan.

Je staat daar weggestopt te zijn in je hoekje, je te schamen voor het beeld wat je laat zien. Verlangens voeren oorlog, wegkruipen of laten zien, wegkruipen of laten zien? Het maakt toch niet uit, de schilder weet je te vinden. Hij loopt recht naar jouw hoekje, pakt je op en zet je op de werktafel. Hij zet een stap achteruit en kijkt eens goed naar je. Je schaamt je kapot onder zijn blik en wil het liefst weer terug rennen naar je veilige stoffige hoekje waar je niks méér hoeft te zijn dan je bent. Je schaamt je kapot, maar dat maakt niet uit. De schilder draait zich om, verzamelt zijn materialen en gaat aan de slag.

Stukje bij beetje restaureert hij je. Hoekje voor hoekje, laag voor laag herstelt hij je zoals het was. Hij poetst spul weg waarvan je niet eens wist dat het er zat, lagen van viezigheid en vuil die het beeld verstoorden. Kon het maar in één keer! Maar dat is niet hoe hij werkt. Hij weet hoe je bedoeld bent én hoe je zo weer kan worden. Stukje bij beetje brengt hij jou weer naar boven, elke dag weer nieuwe kansen, elke keer weer een andere manier.

Totdat op een dag mensen naar je kijken

en zien hoe je bedoeld bent.

Een zelfportret van de Schilder.

Aan de slag!

Zie je het voor je? De Schilder in zijn atelier, een soort hemelse Bob Ross? Hij is aan het werk met jou! Wat houdt dat in?

• Stukje bij beetje
• Wegkruipen of laten zien?
• Jouw perspectief vs. Zijn perspectief

Stukje bij beetje

“Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.”
(Efeze 2:10, HSV)

Je bent gemaakt naar Gods beeld (Genesis 1:26), je bent zijn meesterwerk (Efeze 2:10)! Jij bent het zelfportret en Hij is de Schilder. Door de zonde in de wereld ben je vies geworden, staan er dingen in de weg, maar Hij is tevens restaurateur. Stukje bij beetje pakt Hij dingen in je leven aan die schoongemaakt kunnen worden. Zijn Heilige Geest brengt onderwerpen, gevoelens, verlangens, gedachten naar voren om aan te werken, maar niet alles tegelijk. Laat je niet meesleuren door de gedachte dat alles in één keer goed moet zijn. Dat is een standaard die je door een verkeerde bron wordt opgelegd en je alleen maar schuldgevoelens aanpraat.

Houd je oren open voor de Heilige Geest en de dingen die naar Hij naar voren brengt. Bid ervoor, praat erover, schrijf ze op, ga mee in het restauratieproces.

“Let op, Ik ga nieuwe dingen doen! Nu gaan die beginnen! Let goed op! Ik zal een weg maken in de woestijn. Ik zal rivieren maken in de wildernis.”
(Jesaja 43:19, BasisBijbel)

Hij is al begonnen!

“God is in jullie een goed werk begonnen. En ik weet zeker dat Hij dat werk ook zal afmaken. Hij zal met jullie bezig blijven, totdat Jezus Christus terugkomt.”
(Filippenzen 1:6, BasisBijbel)

En Hij houdt niet op voor het af is.

Vraag: waar is de Heilige Geest op het moment met jou mee bezig? Welk stukje wordt momenteel gerestaureerd?

Wegkruipen of laten zien?

Eng hè? Naar voren stappen? Ik was laatst bij een worship night van mijn kerk in Dundee. We waren met een kleine groep mensen en na de preek zouden de pastors bij iedereen langs gaan om voor je te bidden. Oh nee! Ik ben van het soort mensen dat nooit ofte nimmer voor zich durft te laten bidden, maar hier kon ik moeilijk onderuit. De moed zakte me prompt in de schoenen. In mijn hoofd was ik al bezig met ontsnappingsplannen, tot ik besefte: waarom eigenlijk? Wat is hier nu het probleem? Dat was het moment dat ik ervoor koos om niet weg te kruipen in een stoffig hoekje, maar mezelf te laten zien. Ik ben gebleven, heb voor me laten bidden, it was awesome. Ik hoop het ooit te durven herhalen :p

Vraag: waarin ben jij een ‘wegkruiper’? Waar komt dit vandaan? Zou je jezelf durven laten zien, en zo ja, hoe?

Jouw perspectief vs. Zijn perspectief

Jij kijkt naar jezelf en ziet de viezigheid, de fouten. Hij kijkt naar jou en ziet zichzelf.

Jij kijkt naar anderen en ziet de viezigheid, de fouten. Hij kijkt naar hen en ziet zichzelf.

Bid: dat je God mag zien als je naar jezelf en naar anderen kijkt. Dat is zo belangrijk voor de manier waarop je door het leven loopt!

Kijk: naar dit ontzettend krachtige filmpje van The Skit Guys wat deze blog deels heeft geïnspireerd.