De weg naar God – doolhof of labyrint?

Een tijdje geleden heb ik meegedaan met een stiltewandeling. Het leek me mooi in de natuur en in de stilte God te ontmoeten (en dat was ‘t ook :-)). Aan de hand van verschillende oefeningen probeerde ik me te richten op de stilte en mijn hart open te stellen. Dat viel nog niet mee! Je herkent het vast wel. Stil zijn is nog wel te doen, maar helemaal uitschakelen is een stuk moeilijker. Het duurt een hele tijd voordat de stemmen in je hoofd stil zijn en de ruis is weggeëbd. Het hielp om me te concentreren op mijn zintuigen. Ik werd me bewust van wat ik hoorde, rook, zag en voelde.

Toen ik me bedacht dat alles wat ik waarnam van God was, bevond ik me opeens in Gods ruimte. Buiten is de ruimte van God en de natuur is zijn tuin. Ik hoefde niet te wachten op zijn stem. Die was er al de hele tijd, namelijk ‘IK BEN’. Blijkbaar moest ik zelf eerst helemaal ‘uit’ voordat ik dat kon horen. Wanneer ik besef dat ik me in Gods ruimte begeef, vind ik rust.

Ik ben de deur: wanneer iemand door mij binnenkomt zal hij gered worden; hij zal in en uit lopen, en hij zal weidegrond vinden.
– Johannes 10:9 (NBV)

Wanneer ik in Gods ruimte ben, vind ik rust.

Weidegrond       

Jezus is de deur en daarmee de toegang tot Gods ruimte. Ik mag binnenkomen en mijn rust vinden, maar dan ook weer uitgaan om uit te delen van wat ik heb ontvangen. Ik mag opladen bij Hem en vervolgens weidegrond vinden. Weidegrond, een plek om te grazen, een plek om uit te rusten.

Hij doet mij neerliggen in grazige weiden.
– Psalm 23: 2 (HSV)

Die weidegrond zoek ik nog wel op, maar als ik eerlijk ben ik er meestal niet om uit rusten. Nee, vaker ben ik daar aan het ploegen en spitten, aan het rennen en dwalen. Terwijl ik juist die grazige weide zo nodig heb in mijn leven. Rust vinden en helemaal tot rust komen begint bij ademhalen, voorzichtig in-en-uit. Het Hebreeuwse woord ruach betekent adem. God heeft ons van zijn ruach gemaakt en ons zijn levenskracht gegeven. Adem om van te leven.

Het juiste spoor

Misschien ervaar je de weg naar Gods ruimte als een doolhof. Ken je het verschil tussen een labyrint en een doolhof? Ze lijken op elkaar maar het belangrijkste verschil tussen een labyrint en een doolhof is de weg. Het labyrint in de oudste vorm heeft één weg, één pad en één ingang. Een doolhof bevat talloze paden en vele mogelijkheden. In een doolhof zijn de muren zo hoog dat je er niet over heen kan kijken. In een labyrint bevinden zich geen kruispunten of vertakkingen. Die ene weg voert ondanks alle bochten en slingerbewegingen wel degelijk naar het midden. Het centrale punt, de kern, het fundament, de deur: daar is God.

Hij leidt mij in het spoor van de gerechtigheid.
– Psalm 23:3b (HSV)

Één weg, één pad en één ingang doet mij ook denken aan een andere bijbeltekst. Een tekst waarin Paulus de volgende oproep doet.

Span u in om door de samenbindende kracht van de vrede de eenheid te bewaren die de Geest u geeft: één lichaam en één geest, zoals u één hoop hebt op grond van uw roeping, één Heer, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, boven allen, door allen en in allen is.
– Efeziërs 4: 3-6 (NBV)

En even verderop in de tekst lees je dat ook Jezus in – en uit gaat.

Hij steeg op – (in) wat betekent dat anders dan dat hij ook is afgedaald naar wat lager ligt, naar de aarde (uit)? Hij die is afgedaald is dezelfde als hij die opsteeg tot boven de hemelsferen, om alles met zijn aanwezigheid te vullen.
– Efeziërs 4: 9-11 (NBV)

Hij is God die alles vult met zijn aanwezigheid.

Waar sta jij?

Op welk punt je je ook bevindt op de weg naar Gods ruimte, wij hebben een God en Vader die van allen, boven allen, door allen en in allen is. Een goddelijk labyrint. Eén weg, één pad en één ingang. Hij is de deur, Hij is God die alles vult met zijn aanwezigheid.

Aan de slag!

Ruach betekent adem, levenskracht. Adem om van te leven, maar ook om van te zingen. Luister vandaag: Adem om van U te zingen.

Tip! Heb je ook zin om deel te nemen aan een stilte-wandeling? Kijk dan voor de mogelijkheden op www.mirjamvandervegt.nl.