Een hemels kabaal – de symfonie van de schepping 

14

sep

Renske Hoste

In het begin schiep God de hemel en de aarde – Hoor je ze, de eerste tonen van Gods grote scheppingswerk?  Het begint met een haast onhoorbare, haast voelbare bastoon, meetrillend in je botten. ‘Laat er licht zijn!’ Een cello begint te spelen, de lage noot meezingend, versterkend. De hemel, het water- de klarinet speelt langzame gebonden noten. De trompetten komen erbij, tegelijk met de planten. Snellere noten nu, helder, maar in harmonie. Zon en maan, het volume neemt toe en toe. Meer en meer instrumenten. Dieren van de lucht, dieren van het water, stac-ca-to en snel, loopjes en triolen, toeters en bellen, een hemels kabaal. En dan… 

’Laten We mensen maken.’  

Stilte.  

God zelf komt naar de aarde voor de bouwstenen van Zijn mens. 

Stilte. 

Een enkele ademtocht.  

De muziek barst los, de jubelzang van alles wat zijn Maker prijst. De harmonieën perfect, de noten kraakhelder. Hart vol, kippenvel, hoe kan je nog zwijgen?  

Maar toch…de onvermijdelijke verandering van toon. Hoor je hem, die eerste dissonantie? Een haartje te hoog, een tikje te laag? Net niet te horen, maar langzaam sterker wordend. De prachtige symfonie speelt door, onwetend, een eeuwig eerbetoon aan zijn Schrijver. Tot de eerste valse noot. De eerste van velen. De bedrieger start zijn tegenstem, variaties op één enkele leugen: ‘jij hebt God niet nodig.’ Die eerste noot is genoeg om de symfonie in chaos uiteen te doen vallen.  

Chaos, dan stilte.  

Doorbroken door een viool, spelend Gods verdriet, Gods roepstem naar zijn evenbeeld. De antwoordende stem zingt de noten van voorheen, maar net, net niet. De snaren net een haartje ontstemd, de toon net uit de toon. De symfonie begint weer te spelen, maar er is iets gruwelijk mis. 

Het ensemble van mens en God is uit elkaar gevallen. De onderlinge harmonie is verbroken en met geen mogelijkheid meer te herstellen. Oh ja, men probeert het. Men probeert zo dicht mogelijk bij elkaar te komen en dat lukt – soms. Kaïn faalt jammerlijk, Lamech heeft de dubieuze eer het eerste lied wat in de bijbel geschreven staat te mogen zingen: 

Luister goed naar wat ik zeg. Als iemand mij slaat of verwondt, sla ik hem dood. Als iemand Kaïn iets aandoet, zal hij daarvoor zevenvoudig worden gestraft. Maar als iemand míj iets aandoet, zal hij daarvoor zeven-en-zeventigvoudig gestraft worden! (Gen 4:23) 

Een lied van wraak zingt hij, van bijzondere gewelddadigheid. Was hij maar de laatste. Maar nee, generatie op generatie speelt dit lied voort. Henoch was een uitzondering, een korte melodielijn die ondanks alles overeenstemde met die van de Maker. Was hij maar de eerste.
Maar nee, de valsheid blijft. Perfectie is ver te zoeken en wordt ook niet gezocht. Waarom immers met iemand meespelen als je ook je eigen partij kan spelen? Arrogant zijn ze, deze musici. 
Maar Gods stem is niet verstomd. Zijn partij speelt nog steeds de perfectie van Het Begin. Hij stuurt dirigenten: dromers, leiders, richters, profeten. Soms gaat het goed, soms gaat het minder.  

Mensen vertalen hun gevoelens naar muziek, prijzen hun Beschermer met lofgezang. Dansen mee op de muziek van het universum. Het had perfect kunnen zijn, maar de noten van de leugen spelen een nare tegenstem, als nagels over een krijtbord. ‘Jij kan wel zonder God’ zingt het, dwars door alles heen.

Verfrissende trompetpartij – helder en foutloos, perfect. Luider dan de leugen waar Hij gaat. De schepping geniet, maar de tegenstem zwelt aan. ‘Wij kunnen wel zonder God.’ Hij moet toch ooit de laatste noot spelen? Oorverdovend dendert het nu, versterkt door vele monden: ‘kruisig Hem!’ De trompet speelt zijn melodie van liefde, de belofte van herstel. Speelt tot het bittere eind, tot de laatste noot wegsterft en stopt. Met hem stopt alles. De symfonie zwijgt, voor het eerst in de geschiedenis. 

 

Stilte, de langste ooit.  

 

Doorbroken door een herkenbare melodie. Triomfantelijk doorbreekt hij de stilte als nooit tevoren. Hij speelt het muziekstuk van Het Begin. Hij speelt de roepstem van God. Foutloos, perfect. ‘Mens, waar ben je? Er is weer een Weg! Join me in perfect harmony.’ De symfonie begint weer en de tegenstem vindt zichzelf opeens zonder bladmuziek.  

Helaas is hij een zeer goede improvisator en speelt hij meerdere instrumenten. De leugen vindt altijd manieren om zijn melodie in je symfonie te wringen. Hoor je hem niet, op de achtergrond van je gedachten? Als je moe en gefrustreerd door het proberen toch weer opgeeft en valt. Als het constante gezeur van een verleiding aan je trekt. Als je nooit genoeg bent, nooit goed/sterk/slim/… genoeg bent. Dit is een leugen. Op de achtergrond van al deze gedachten en gevoelens ligt de tegenstem, de ‘jij kan wel zonder God.’ Daar is niets van waar, en dat mag je in alles (hardop!) tegenspreken.  

God geeft namelijk een nieuw lied in je mond. Je mag het met heel je hart uitroepen naar je Maker: Ik heb U nodig! Speel mee met de symfonie van het Begin, verrijk die harmonie met je eigen stem. Je zingt niet meer je eigen wijs, je mag Jezus’ melodie met Hem meezingen! Zing, zing, dwars tegen de tegenstem in! Zing je nieuwe lied van afhankelijkheid en aanbidding, de krachtige tonen van overwinning: ik kan niet zonder God.  

In de toekomst zal het nog één keer stil zijn. Als Jezus terugkomt op de wolken zal zijn stem in een keer alle chaos tot stilte manen. De Concertmeester is terug! En dan mag jij de stem in je hart bij de zijne voegen, mag je met iedereen die hem kent meezingen met het beste aanbiddingslied ter wereld. 
En hier, op dit moment? Zing Gods nieuwe lied. Zing wat je kan, wanneer je kan. Schep in de wereld een verlangen naar die perfecte harmonie en voeg jouw stem bij het eeuwige eerbetoon van de schepping.  

Let’s praise! 

Aan de slag 

  • De leugen ‘ik kan wel zonder God’ is zeer veelzijdig. Hoe komt die naar voren in jouw leven?  
  • Probeer eens te ontdekken op welke vlakken je dit moeilijk vindt. 
  • Belijd dat je die leugen hebt geloofd en vraag Hem om je Zijn waarheid te laten zien. 
  • Wat vind je van de beschrijving zoals in dit verhaal? Wat raakt je?  

 

 Download de dagtekst en deel ‘m op social media. Gebruik de hashtag #zijlacht, vinden we leuk!

Deel deze overdenking

  1. Dorine schreef:

    Heel mooi geschreven Renske ?

  2. Esther schreef:

    Wauw wat super gaaf geschreven! Ik voelde hem helemaal!

  3. Lisanne schreef:

    Doet me denken aan het lied ‘Symphony’ van Josh Wilson. 🙂

    Dank voor deze aangename ‘zangpartij’ Renske!

    • Renske schreef:

      Hey Lisanne, ik ken het lied niet maar ga het zeker luisteren. Bij mij speelde het album ‘Freedom’ van Michael W. Smith door m’n hoofd. Echt een aanrader 🙂

  4. Kim schreef:

    WOW wat bijzonder dit. Om stil van te worden. Zo mooi beschreven. Ontzettend bedankt weer lieve Renske ? May God bless you always ? Dat Hij jou mag blijven inspireren om prachtige woorden te mogen blijven schrijven ? over Hem, die de ware melodie is van ons hart ♥️… Heel erg bedankt. liefs ?

  5. Lien schreef:

    Wauw, wat mooi geschreven ❤

  6. Bep schreef:

    Wat heb je dit goed omschreven Renske. Het doet me denken aan de muziek van het’War Requiem’ van Benjamin Britten en je eindigt met het’Deutsches Requiem’ van Brahms. Luister ze allebei eens en merk het verschil. Het eerste Requiem wekt bij de luisteraar vaak een gevoel op van….uit die radio of CD speler…Brahms wekt verwondering en overgave op. Niet alleen de muziek is prachtig, ook de tekst is troostvol en rechtstreeks uit de Bijbel. Aan het eind daarvan ben je stil van ontzag.
    Dank je wel voor deze profetie, want dat is dit stuk.

  7. Liza schreef:

    Kippenvel. Bedankt, Renske! ?✨

  8. Alies schreef:

    Prachtig, dankjewel!

  9. JaËla schreef:

    Wauw wat super mooi geschreven zeg!! Heel erg bedankt?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2023 Zij Lacht | Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap