Hoe kun jij middenin de drukte van de dag toch even rust nemen?

Fris maar zonnig was het die ene zomeravond. Na een hectische dag plofte ik in de trein. ‘Ik ga het precies weer allemaal redden’, dacht ik terwijl ik mijn aankomsttijd checkte. Onderweg naar de fietsenstalling laat ik me verleiden door iets lekkers. Met mijn snack in mijn hand ren ik even later het stationsplein over dat in spitsuur verkeerd. Onderweg naar de fietsenstalling bedenk ik me. Alle goedbedoelde adviezen gaan door mijn hoofd. ‘Plan minstens een hele dag voor jezelf in de week’, en al dat soort voorstellen meer. Een hele dag? Ik heb niet eens een halfuur. Maar waarom niet gewoon soms je momenten van rust nemen?

En dus, daar zat ik dan. Midden in de chaos van een stationsplein tijdens spitsuur. Met mijn snack in mijn hand en de zon op mijn gezicht. En ik fluisterde, dank U Heer.

Het hoeft niet veel te zijn maar het mag. Soms, gewoon even tot rust komen. Midden in de chaos even je hoofd omhoog, om je te verwonderen, om het misschien wel tegen alles in te fluisteren – dank U Heer.

Altijd heb ik na de zomervakantie de stellig overtuiging dat ik het dit jaar eens rustiger ga doen. Dat ik niet mijn agenda van minuut tot minuut volplan. En misschien, als jullie dit lezen dan zijn we het nieuwe seizoen alweer lang en breed begonnen, gaat er ook dit jaar wel echt wat veranderen. Want het verhaal van Jezus en zijn discipelen kwam deze zomer tot mij en raakte me.

Ik las erover in Markus 6. De discipelen hebben daar net de opdracht gekregen van Jezus om het koninkrijk van God te verkondigen. Om mensen op te roepen zich te bekeren. En ze zijn uitgegaan, de straten in om de mensen te onderwijzen.

De apostelen kwamen weer terug bij Jezus en vertelden hem over alles wat ze gedaan hadden en wat ze de mensen onderwezen hadden. Hij zei tegen hen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’ Want het was een voortdurend komen en gaan van mensen, zodat ze zelfs niet de kans kregen om te eten. Ze voeren met de boot naar een afgelegen plaats, om daar alleen te kunnen zijn. Maar hun vertrek werd opgemerkt en velen hoorden ervan, en uit alle steden haastten de mensen zich over land naar die plaats en kwamen er nog eerder aan dan Jezus en de apostelen.
– Markus 6:30–33 (NBV)

De discipelen zijn moe van al het werk dat ze gedaan hebben. Jezus ziet dat en vraagt ze om mee te gaan naar een eenzame plaats, om alleen te zijn en even rust te nemen. Het raakte me. De discipelen hebben hard gewerkt, zich ingezet voor Zijn Koninkrijk, maar daarna is er een tijd van rust. Naar Jezus mag je toe, ook om tot rust te komen. Om aan Zijn voeten te zitten, om op adem te komen. Juist in alle hectiek die er soms kan zijn, is het zo belangrijk om je momenten te pakken. Zijn het soms altijd hele lange momenten? In mijn geval kan dat vaak niet, alle goedbedoelde adviezen ten spijt. En hoewel ik tijd alleen, echt tijd van rust, je zeer toewens, hoop ik dat we juist soms midden in de chaos soms van die stationsbankjes-momenten mogen hebben.

Bij de discipelen duurde het waarschijnlijk ook niet heel lang, als je het verhaal in Markus 6 leest. Hoe het precies ging weten we niet, maar hun vertrek werd in elk geval opgemerkt door velen. Al snel zijn de discipelen omringt door mensen. De verzen na dit gedeelte wordt het verhaal van de wonderbare spijziging beschreven. De rust is dan voorbij, veel mensen vragen de aandacht van Jezus.

En toch, hoop ik dat dit korte moment van de discipelen in de boot, de vraag van Jezus om rust te nemen je mag inspireren om – juist in de hectiek van alle dag – je momenten te pakken. Al is het maar op het station op een bankje, terwijl iedereen aan je voorbij rent, of zomaar in de tuin, of weet ik waar. Gun jezelf soms even rust – naast alle andere rustmomenten die heel goed zijn (!) – om dan even in het korte moment te fluisteren, dank U Heer.

Aan de slag!

Probeer vandaag even een kort moment te pakken en spreek een gebed uit naar Jezus, die je vraagt om tot rust te komen.