Als God bestaat, waarom is er dan zoveel lijden?

‘Als God bestaat, waarom is er dan zoveel lijden?’ is een vraag die ik regelmatig hoor. Het is misschien wel de grootste reden voor mensen om niet te geloven. Antwoord geven op die vraag is ook intens moeilijk. Want wat zeg je tegen iemand die veel verloren heeft? Ziek is? Onrecht kent? Ziet God het dan niet? 

Dat lijkt soms zo hè?! Alsof God Zijn ogen dichtknijpt terwijl de wereld onder je voeten wegzakt. Dieper en dieper. Harder en harder. Liefdelozer en liefdelozer. Waar is God nu? Het kan onbegrip en boosheid oproepen. Waarom? Wáárom? 

Waarom neemt God het lijden niet gewoon weg?

Het lijkt soms makkelijker als God in één keer alle pijn en verdriet zou wegnemen. Dan zal alles goed zijn, toch? Als je het Oude Testament leest, ontdek je dat dit een illusie is. Er staan talloze verhalen van het volk Israël dat na door God gegeven voorspoed toch weer op zichzelf begon te vertrouwen. En dat is herkenbaar, toch? Als er moeite en verdriet is, schreeuwen we het naar God uit! Maar als Hij dan voorspoed geeft, laten we Hem ook zo gemakkelijk weer los. We kunnen het zelf wel weer. 

En dus deed God het enige wat de wereld écht kon redden: Hij stuurde Zijn Zoon. En in al jouw lijden staat Jezus naast je, en niet tegenover je. Weet je waarom? Omdat Hij het allemaal al eens meemaakte toen Hij hier was. 

Maar Hij weet niet hoe het is om… 

“Maar Hij weet niet hoe het is om eenzaam te zijn!”, zeg je. “Mijn God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?” riep Hij aan het kruis. 

“Maar God weet niet hoe het is om te leven in een gebroken familie!”, zeg je. In Johannes 7:7 staat: ‘Ook zijn broers geloofden namelijk niet in hem.’ (NBV21)

“Maar Hij weet niet hoe het is om zo bang te zijn!”, zeg je. In het evangelie van Mattheüs en Lukas staat dat Jezus, vlak voor Zijn gevangenneming, ‘zeer bedroefd en angstig’ werd. Zó bang, dat Zijn zweet als grote druppels bloed op de grond neerviel. 

“Maar Jezus weet niet hoe het is om iemand te verliezen”, zeg je. In Johannes 11:35 staat: ‘Jezus huilde.’ Hij huilde toen Lazarus, Zijn vriend, stierf. Ja, Hij kent ook dát verdriet. 

“Maar God weet niet hoe het is om een kind te verliezen”, zeg je. Hij verloor Zijn Zoon. 

Zie je het al? Zie je het? 

“Maar God weet niet hoe het is om single te zijn”, zeg je. Jezus kwam op bruiloften, maar nooit op die van Hemzelf. (Nog niet althans…)

“Maar God weet niet hoe het is om anders en onbegrepen te zijn”, zeg je. O, jawel. Vierentwintig uur per dag waren de discipelen bij Hem en nóg begrepen ze Zijn woorden niet. We lezen over die frustratie in Markus 9:19: ‘En Hij antwoorde hem en zei: O ongelovig geslacht, hoelang zal ik nog bij u zijn? Hoelang zal ik u nog verdragen?’ (HSV)

“Maar Hij weet niet hoe het is om ziek te zijn en Hij weet niet hoe het is om te lijden”, zeg je. Jesaja 53:3-4 zegt: ‘Hij werd veracht, door mensen gemeden, Hij was een man die het lijden kende en met ziekte vertrouwd was, een man die zijn gelaat voor ons verborg, veracht, door ons verguisd en geminacht. Maar hij was het die onze ziekten droeg, die ons lijden op zich nam.’ (NBV)

Zie je het nu? Zie je wat Hij deed? 

Hij gaf alles! 

Dat God niets doet is een leugen. Hij heeft meer gedaan dan ooit iemand zou kunnen doen. Hij zond Zijn Zoon. En buiten dat Hij het ongelooflijke deed – sterven voor onze zonden – ging Hij ook door alle pijn en alle moeite heen die je maar kunt bedenken. In Hem vind je dus geen tegenstander, maar een bondgenoot. Waar je ook doorheen gaat momenteel, je hoeft het niet alleen te dragen! 

Aan de slag!

Welke ‘maar Hij weet niet hoe het is om…’ herken je of vul jij momenteel in? Denk eens na over een Bijbeltekst of een verhaal uit de Bijbel dat laat zien dat God jouw bondgenoot is.