Wanneer terugkijken pijn doet, richt je hoop dan op God

Wanneer terugkijken pijn doet, kan het je een intens verdrietig gevoel geven. In Psalm 42, een lied van de Korachieten, lezen we dit ook.

Tranen zijn mijn brood,
bij dag en bij nacht,
want heel de dag hoor ik zeggen:
‘Waar is dan je God?’

Weemoed vervult mijn ziel
nu ik mij herinner hoe
ik meeliep in een dichte stoet
en optrok naar het huis van God –
een feestende menigte,
juichend en lovend.

Wat ben je bedroefd, mijn ziel,
en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God,
eens zal ik Hem weer loven,
mijn God, die mij ziet en redt.
(…)
Tot God, mijn rots, wil ik zeggen:
‘Waarom vergeet U mij,
waarom ga ik gehuld in het zwart,
door de vijand geplaagd?’

Mij gaat door merg en been
de hoon van mijn belagers,
want ze zeggen heel de dag:
‘Waar is dan je God?’

Wat ben je bedroefd, mijn ziel,
en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God,
eens zal ik Hem weer loven,
mijn God, die mij ziet en redt.
– Psalm 42:4-6 en 10-12 (NBV21)

In de psalm lees je dat de schrijver(s) terugkijken naar dingen in het verleden. Er wordt geschreven over herinneringen, die de ziel met verdriet vervullen. Er is twijfel, want: waar is dan je God? En er zijn tranen, het gevoel van vergeten te worden door God. 

Wanneer terugkijken pijn doet

Herken je dat? Dat je terugkijkt naar gebeurtenissen en je maag ineenkrimpt, je een steek in je hart voelt en je ziel zich vult met verdriet? Herken je ook het gevoel dat je het om die reden liever wegstopt, zodat je niet bij die emoties hoeft te komen? 

In het hier en nu leven is heel belangrijk, ook volgens de Bijbel. In Mattheüs 6:34 (HSV) staat:
‘Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.’

Dat je je voor je eigen gemoedsrust het beste alleen met vandaag bezig kunt houden, is een feit. Dat je niet teveel na moet denken over de toekomst, om zo minder zorgen te ervaren. Maar dat betekent niet dat Jezus verwacht dat je je verleden niet onder ogen ziet en herinneringen niet een plek geeft. De schrijvers vertellen over hun herinneringen en wat dat met hen doet.

Ik geloof dat we hieruit geïnspireerd mogen worden om onze verdrietige herinneringen een plek te geven. Door erover te schrijven, te praten of in een andere vorm de verwerking te laten zijn. Mijn eigen ervaring is ook echt dat ik me lichter ging voelen toen ik stopte met wegduwen van pijn en nare herinneringen. Op overlevingsstand door leek het fijnst en de ‘makkelijkste’ weg. Maar als je jezelf dan tegenkomt en het verleden wel op móet ruimen, kom je erachter dat die op het eerst ogende zwaardere weg voor veel meer verlichting gaat zorgen.

Richt je hoop dan op God

Zowel in vers 6 als in vers 12 lezen we dezelfde tekst: ‘Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij. Vestig je hoop op God, eens zal ik Hem weer loven, mijn God, die mij ziet en redt.’

Je ziel kan bedroefd zijn wanneer je terugkijkt. Maar tegelijkertijd mag je je ook sterken aan de tweede helft van deze tekst. Je hoop op God vestigen. Je zult weer blij zijn en echt waar, God ziet jou altijd en redt jou! Kortom, kom je verleden onder ogen terwijl je je richt op de hoop van God. 

Vestig je hoop op God, eens zal je Hem weer loven, jouw God, die jou ziet en redt.

Aan de slag!

Het lied ‘Als een hert dan verlangt naar water’ is geïnspireerd door Psalm 42:2: Zoals een hinde smacht naar stromend water, zo smacht mijn ziel naar U, o God. Luister eens met al je aandacht naar deze prachtige Engelstalige versie: Shane & Shane – ‘As the Deer’