Van vertrouwen op God naar wedden op jezelf (en weer terug)

Het geloofsleven is één grote golfbeweging. Herken je dat? De ene keer ervaar je Gods aanwezigheid enorm en is je vertrouwen in Hem immens, de volgende keer weet je niet eens zeker of Hij zich in dezelfde ruimte als jij bevindt. Soms is je geloof zo groot als een mosterdzaadje, de andere keer misschien niet groter dan de kleinste cel in je lichaam. Zo komt het weleens voor dat je pas na een tijdje beseft dat je behoorlijk bent afgedwaald. Dat God zich misschien wel in die ruimte bevond, maar jij al kilometers verderop zit.
Natuurlijk hoop ik niet dat je je hierin herkent, maar ik kan me bijna niet anders voorstellen. Ik heb nog nooit gehoord van iemand waarvan het geloofsleven één steady lijn was. En als ik ongelijk heb, teach me your ways! Deel je wijsheid, want die hebben wij hard nodig! Met dat afdwalen werd ik laatst geconfronteerd, toen ik het boek ‘Eindelijk thuis’ van Henri Nouwen las (over Rembrandts schilderij ‘De terugkeer van de verloren zoon’). In het boek zoomt Nouwen onder andere in op de reactie van de oudste zoon wanneer de jongste zoon thuiskomt en de vader een feest voor hem heeft georganiseerd, een verhaal dat te vinden is in Lukas.

Toen werd de oudste broer boos en wilde niet naar binnen gaan. Zijn vader kwam naar buiten. Hij drong er bij hem op aan dat hij ook binnen zou komen. Maar hij zei tegen zijn vader: ‘Kijk eens, ik werk al jarenlang voor u en ben u nooit ongehoorzaam geweest. Maar u heeft mij nog nooit één geitje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren. Maar nu die zoon van u is thuisgekomen die uw geld heeft opgemaakt bij de hoeren, heeft u voor hém het vetgemeste kalf laten slachten!””
(Lukas 15:28-30, Basisbijbel)

Van op God vertrouwen naar op mezelf wedden

Nouwen vertelt over het klagen van de oudste zoon, zijn wrok en zijn moeite om de liefde van de vader te ontvangen. Over de moeite om over te geven, om vrij te zijn en de onwil om écht op God (de Vader) en zijn goedheid te vertrouwen. En ergens in de schets van de oudste zoon viel er een kwartje. Ik herkende mezelf. Alsof er een schilderij gemaakt werd en ik er bij de onthulling achter kwam dat ík degene was die geschilderd was! Daar schrok ik behoorlijk van. Ben ik dat echt? Maar wacht, dat was ik niet altijd. Wat is er gebeurd…?

Ik realiseerde me dat er ergens in de afgelopen tijd een verschuiving had plaatsgevonden: van op God vertrouwen naar op mezelf wedden. Ik denk dat ik, met alle verschrikkelijke dingen die in de wereld gebeuren, stiekem begon te twijfelen of God er écht om gaf. Zo stiekem dat ik het zelf niet eens doorhad. En van het één kwam het ander: ik leefde meer en meer in angst en begon ook op andere gebieden in mijn leven meer op mezelf -en minder op God- te vertrouwen.

Ontdekken dat je bent afgedwaald is een zegen

Misschien herken je dat wel? Ooit begon je vol goede moed aan het leven met God. Je was vol van zijn genade en leefde in vrijheid. Het kostte je geen moeite om je vertrouwen op Hem te stellen, deed het met alle gemak van de wereld. Maar ergens ging het leven z’n gang, werd je afgeleid en opeens bevind je je aan de andere zijde van de medaille: daar waar het moeite kost om God in vertrouwen te nemen. Weet je wel zo zeker dat Hij écht alles goed maakt?

Dat is best een enge ontdekking (en ook een enge bekentenis!), maar ook een zegen. Want als je je van dingen bewust bent is er ruimte voor verandering. Zolang je zonde zich diep, in het donkerste hoekje van je hart, voor je verstopt, is er niet veel mee te beginnen. Je bent je er immers niet van bewust. Totdat het aan het licht komt! In het licht wordt het ontdaan van zijn kracht en besef je je pas met wat voor iets slopends je eigenlijk bezig was. Dan kan God ermee aan het werk gaan.

Aan de slag!

Wat moet je, als jij je op een plek mijlenver van God vandaan bevindt? Je voelt je onrustig, angstig. Natuurlijk kun je dit niet zelf doorbreken, daar heb je hulp van boven voor nodig. Maar je kunt wel íets doen, zo deelt Henri Nouwen met ons. Twee dingen zelfs! Vertrouwen en dankbaarheid. Blijf op jezelf inpraten: God is te vertrouwen, Hij heeft het beste met me voor en wil ook mij thuis hebben. Herhaal het totdat je ervan doordrongen raakt. En probeer bewust dankbaarheid te uiten. Dankbaarheid verspert de weg naar wrok en angst en wantrouwen. Alleen God kan je hart genezen, maar met deze kleine stapjes kun jij jezelf meer en meer naar het Licht toe bewegen.

Bron: ‘Eindelijk thuis’ van Henri Nouwen

BREAKING NEWS // Op 20 maart start de lente en die dag trappen wij op ons gloednieuwe YouTube kanaal af met een serie over seizoenen. Vier vrouwen delen in vier korte video’s een seizoen uit hun leven, om jou op te bouwen, te bemoedigen en te inspireren. Abonneer je vast via deze link zodat je de eerste video niet mist!