Heb jij tijd om beschikbaar te zijn?

13

jul

Inge Kooiman

Het is deze zomer twee jaar geleden dat mijn wekker op een ochtend om 4.00 uur stond. Nog een beetje slaapdronken stonden we op, heel goed hadden we niet geslapen. Stilletjes slopen we door de hotelgangen naar beneden om onze fiets te zoeken en richting de haven te rijden. Vanaf daar was het nog een half uur fietsen naar de vuurtoren.

Twee jaar geleden waren mijn man en ik op vakantie op het Griekse eiland Kos. Op het moment dat we deze vakantie boekten, wisten we natuurlijk van de vluchtelingencrisis die in Griekenland steeds meer voet aan land kreeg. Maar op dat moment was volgens de berichtgeving de crisis vooral op Lesbos groot, en op Kos was het vrij rustig. Anyway, we kwamen een mooi hotel tegen op Kos en boekten onze vakantie naar dit eiland.

Toen we aankwamen op het vliegveld en onze tour operator alle vakantiegangers naar hun hotel bracht, werden we er op geattendeerd dat we weleens vluchtelingen tegen zouden kunnen komen. We zouden ze wel herkennen aan de hoofddoeken, en misschien zouden ze ons wel aanspreken om geld of hulp. Het geroezemoes om ons heen zwol aan; we zijn hier toch zeker om vakantie te vieren?

En dat hebben we gedaan, de eerste zes dagen. We hebben gerelaxed aan het strand, genoten van de zon en het zomerse weer. Totdat we op een avond nog even een wandeling maakten langs een park aan de andere kant van de stad. En ineens viel ons oog op de tentjes, we zagen ouders die met hun kinderen voor hun mini-tweepersoontentje zaten. We zagen ouders waarvan hun baby op karton moest slapen. Het beeld staat nog steeds op mijn netvlies gebrand, het was alsof we door een film liepen. Een vreselijk slechte film.

Die avond hebben we samen gebeden of we iets konden betekenen op Kos. Het was voor ons geen optie om vakantie te vieren, zonder verder na te denken over wat we hadden gezien. Ergens in mijn achterhoofd had ik zelf het scenario bedacht dat we vast op een ochtend een vrouw tegen zouden komen die ons om eten zou vragen, zodat we haar een ontbijt konden aanbieden. Het leek me een mooie manier waarop we konden helpen.

Een groter plan

Hoe makkelijk was dit gedacht. God had ons gebed gehoord en had een groter plan. Twee dagen later zaten we in de zon op het terras en logde ik in via de WiFi hotspot van het hotel. Ik wilde even mijn mail en Facebook checken. En daar, op het schermpje van mijn telefoon, zag ik dat een van mijn Facebookvrienden een bericht van Stichting Bootvluchteling had gedeeld. Het was foto van de plek waar wij op die bewuste avond hadden gelopen. Foto’s van nóg meer tentjes, kinderen, foto’s waarop de nood te zien was. Ik liet het bericht aan mijn man zien en de keuze was snel gemaakt: we wilden niet meer op het strand liggen, als we ook onze handen uit de mouwen konden steken.

We stuurden direct een berichtje naar Stichting Bootvluchteling. Binnen een half uur hingen we met hen aan de telefoon en wat bleek: de Stichting had net een paar dagen ervoor een ander jong koppel naar het eiland gestuurd om verkenningswerk te verrichten. Zij zouden uitzoeken hoe de stichting op het eiland kon helpen. Dezelfde middag nog stonden we met hen kleding uit te zoeken en broodjes te smeren, om dit daarna in het park en bij een verlaten hotel uit te delen. Het park en het hotel zaten vol met vluchtelingen die met bootjes naar het eiland waren gekomen, het waren er veel meer dan de media lieten geloven. Ze sliepen tussen de bergen afval en je zag de rattenkeutels zelfs liggen. Er was honger, pijn en vooral veel verdriet.

En zo gebeurde het dat we een aantal dagen later om 4.00 uur gewekt werden door de wekker. Nog een beetje slaapdronken stonden we op, heel goed hadden we niet geslapen. Stilletjes slopen we door de hotelgangen naar beneden om onze fiets te zoeken en richting de haven te rijden. Vanaf daar was het nog een half uur fietsen naar de vuurtoren. Daar zouden de bootjes aankomen. Halverwege kwamen we de eerste groep al tegen. Euforisch omdat ze de overtocht gehaald hadden, dat ze in het veilige paradijs Europa waren aangekomen.

Die ochtend stonden we midden in het wereldnieuws. De media hadden Kos ontdekt en we stonden tussen de camera’s om de vluchtelingen op het strand op te vangen. We hielpen hen om de bootjes uit te komen, we mochten kinderen troosten en de weg wijzen naar de stad waar de vluchtelingen zich moesten laten registreren.

En terwijl ik deze blog typ, springen de tranen weer in mijn ogen bij alle herinneringen. Aan de vrouw die samen met haar vierjarige dochter uit de boot stapte, haar schoenen kwijt was en nog 7 kilometer moest lopen. Aan de blinde man voor zijn tentje, aan de baby die op een kartonnetje lag te slapen, de man zonder armen en benen die de hele reis werd gedragen door familie. De vele verhalen van mensen die hun geliefden waren kwijtgeraakt.

Tijd maken

Waarom deel ik dit? Twee jaar na dato zijn we die vluchtelingencrisis zo langzamerhand wel een beetje vergeten, toch? De grootste golf is voorbij, in Nederland is alles goed geregeld er gaan zelfs weer AZC’s dicht. Om op te scheppen? Om een goed verhaal te vertellen? Nee, dat zeker niet. We deden datgene waarvan we dachten wat goed was. Deel ik dit om je op te roepen ook vluchtelingen te gaan helpen? Ook dat niet.

Ik deel ons verhaal, omdat ik denk dat er een belangrijke les in dit verhaal ligt. Ook voor mijzelf, nog steeds. Het is de les om beschikbaar te zijn. Om letterlijk tijd te hebben.

We kunnen wel zeggen dat we beschikbaar zijn in Gods Koninkrijk, maar als onze agenda tot de nok is volgepland met afspraken en werk, wat is dan de betekenis van beschikbaar zijn?

Had ik me die zomer druk gemaakt om de vluchtelingencrisis als ik niet op Kos was geweest en wanneer mijn agenda volgepland stond? Vast wel, ik had er van alles van gevonden waarschijnlijk. Maar had ik er iets mee gedaan, anders dan geld doneren? Was ik van mijn stoel afgekomen?

Aan de slag! Heb jij tijd?

Jullie zijn door God uitgekozen. Jullie zijn van Hem en Hij houdt heel veel van jullie. Wees daarom zelf ook vol medelijden, goedheid, bescheidenheid, vriendelijkheid en geduld. 13 Wees verdraagzaam. Vergeef elkaar als je iets tegen elkaar hebt. Net zoals Christus jullie vergeven heeft, moeten jullie ook elkaar vergeven. 14 Wees vooral vol liefde. Want de liefde houdt alles met een volmaakte eenheid bij elkaar. 15 En laat de vrede van Christus in jullie hart regeren. Want dáárvoor zijn jullie geroepen, als leden van één lichaam. Wees ook dankbaar. 16 Zorg dat jullie vol zijn van het woord van Christus. Dan kunnen jullie elkaar met wijsheid leren en helpen. Dan zullen jullie met je hele hart de Heer danken met psalmen, lofliederen en liederen in talen van de Geest. 17 En alles wat jullie zeggen en doen, moeten jullie doen namens de Heer Jezus. Dank ook God de Vader door Hem.
(Kolossenzen 3:12-17)

Is er ruimte in jouw agenda als de buurvrouw vanmiddag op de stoep staat, omdat zij hulp nodig heeft of op zoek is naar een goed gesprek? Heb jij tijd om op te springen als dit nodig is?

Ga vandaag jouw agenda van de komende weken eens na: is deze al helemaal volgepland? Of heb je vakantie en ben je bereid om deze in te zetten in Gods koninkrijk? Het maakt dan niet uit of dit groot of klein is, kijk maar naar vers 17 van bovenstaand Bijbelgedeelte: Alles wat je doet en zegt, in de naam van de Heer Jezus…

Het gaat om de vraag of jij jezelf beschikbaar stelt. Hoe kun jij je tijd vrij maken om beschikbaar te zijn als God jou wil inzetten? Wanneer er letterlijk ruimte is in jouw agenda, kun je ook letterlijk beschikbaar zijn in Gods Koninkrijk. Dan heb je tijd om om je heen te kijken en de nood in deze wereld te zien. Bid vandaag of God jouw agenda wil vullen met Zijn plan voor jou en vertrouw hier de rest van de week ook op. Bid dat hij duidelijk laat zien wat jouw prioriteiten de komende weken mogen zijn, en dat Hij jouw agenda mag vullen met Zijn tijd.

En dan gebeuren er wonderen. Heb jij er tijd voor om deze te zien?

Download de dagtekst door erop te klikken en deel ‘m op Instagram, Pinterest of Facebook!

BewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

Deel deze overdenking

  1. Marion schreef:

    Van geven en delen word je altijd blij.
    Laten we dat ook vooral onze kinderen leren.

  2. Nadia schreef:

    Prachtig geschreven Inge, mooi dat je dit werk hebt gedaan, en inderdaad: er is zoveel meer waarmee we goeds zouden kunnen en mogen bijdragen in dit leven dan alleen ons werk en het najagen van de verplichtingen in onze agenda. Een mooie boodschap, thx voor het delen! xx

  3. NelleKe schreef:

    God gebruikte je toen. God gebruikt je nu. Mooie blog!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2023 Zij Lacht | Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap