Rust vinden bij God en Zijn lege handen

Het ruisen van de habijten klinkt de kerk door, en gefascineerd staar ik naar de oude zusters die vol eerbied knielen, bidden en zingen. Het loflied wordt aangeheven en de schuld wordt beleden en voor de wereld wordt gebeden. Er is rust en stilte. Zomaar ben ik vanuit de drukte van het leven beland in het klooster. De plek vol rust. Maar, kan ik eigenlijk wel tegen die rust, wil ik wel écht stil worden?

Om eerlijk te zijn, vind ik het maar moeilijk: echt tot rust komen. Mijn mobiel heeft mijn aandacht en ik krijg daar honderden onrustige prikkels van. Leuke prikkels, maar ook onrustige prikkels. Ik vind dat ik per se op whatsappjes moet reageren en het beeldscherm raast maar door. Daarnaast zijn er genoeg dingen in het dagelijks leven die mijn aandacht opeisen. Voor mij was het een verademing om drie dagen in het klooster te zitten, maar het was tegelijkertijd ook een worsteling. Toch heb ik er iets gevonden wat ik niet meer vergeet, en dat wil ik je in deze vakantieperiode graag meegeven!

In het klooster ging ik mij afvragen wie God eigenlijk voor mij is en waarom ik eigenlijk van Hem houd? Ik kon allerlei theologische volzinnen bedenken, maar psalm 116 was eigenlijk heel eenvoudig.

“Ik heb de HEERE lief, want Hij hoort mijn stem, mijn smeekbeden. Want Hij neigt zijn oor tot mij, daarom zal ik Hem al mijn dagen aanroepen.”
(Psalm 116:1-2, HSV)

God hoort mijn stem. Het begint met een duidelijke zin, een statement en een reden waarom de psalmdichter van God houdt. Hij hoort mijn stem. In de psalm wordt het duidelijk hoe goed God is voor zijn kinderen.

“Banden van de dood hadden mij omvangen, angsten van het graf hadden mij getroffen, ik ondervond benauwdheid en verdriet. Maar ik riep de Naam van de HEERE aan: Och HEERE, bevrijd mijn ziel! De HEERE is genadig en rechtvaardig, onze God is een Ontfermer. De HEERE bewaart de eenvoudigen; ik was uitgeteerd, maar Hij heeft mij verlost.”
(Psalm 116:3-6, HSV)

Telkens wordt de nood tegenover zijn hulp gezet. Eigenlijk geeft de psalm genoeg redenen om je te verwonderen over God en je op Hem te richten. Als ik deze psalm lees, denk ik: ‘Waarom ben ik niet méér bij deze God? Waarom neem ik niet méér rust aan zijn voeten? Als ik zie wat Hij voor mij gedaan heeft…’

De les van de pony’s

Terwijl ik door de mooie kloostertuin loop, overdenk ik honderd keer hetzelfde bijbelvers, omdat ik maar niet snap dat ik álles in bidden en smeken met dankzegging bij God bekend mag maken. Ik wil graag antwoorden van God, veel antwoorden. En eigenlijk zoek ik de stilte op om honderd antwoorden van God te krijgen. Teksten en tekenen en een goede stille tijd te hebben. Terwijl ik door de tuin wandel, kom ik bij de pony’s aan. Ik sta stil, pluk wat gras en steek mijn hand naar ze uit. Ze komen naar me toe, want ze zien het gras. Ze eten het gras uit mijn hand op en grazen rustig verder. Ietsje later strek ik alleen mijn lége hand uit. Ik wil ze aaien dit keer. Maar, ze komen niet. Dit keer heb ik geen gras in mijn handen wat ze kunnen eten.

Ik kijk bedenkelijk, ik wil ze namelijk gewoon even liefdevol aaien maar dat lijkt niet genoeg. Ik schrik even en denk: ‘Ben ik ook zo naar God toe?’ Dat ik alleen maar kom, als ik zie dat Hij iets geeft? Kom ik ook weleens gewoon naar God toe omdat ik zie dat Hij zijn lege hand liefdevol uitstrekt en wil laten weten dat Hij van me houdt? Het ontroert en raakt me. Hoe lang is het geleden dat ik gewoon de tijd nam om bij God te zijn, omdat God, God is? Hoe vaak heb ik mij de afgelopen maanden wel niet naar God toe geworsteld, omdat ik antwoorden wilde hebben op mijn grote levensvragen?

Herkenbaar?

Misschien herken jij dit wel, heb je al heel wat weken overgeslagen om bij God te zijn. Ben je druk geweest met je kinderen, je huishouden, je vrienden of je Instagram. Maar iets in je is onrustig, want je weet: het is tijd om weer radicaal naar God terug te keren.

Misschien herken je het wel, dat je vooral bij God aankomt met een wensenlijstje, een vragenlijstje waarvan je wil dat God deze invult en vervult. Er kunnen goede en pijnlijke vragen opstaan, die je zeker bij Hem neer mag leggen. Maar, heb je ook wel al echt genoten van Hem zelf? Heb je al genoegen genomen met alleen zijn aanwezigheid en zijn woorden. Die misschien geen antwoorden gaven, maar wel vervulling willen geven?

En nu?

Daar staat Hij, met lege handen. Klaar om jou en mij te ontvangen. En je weet het: er is geen betere plek. Hoe goed een blog of een ander hulpmiddel ook is, durf alles eens weg te leggen en puur bij Hem te zijn. Stort je hele hart uit, want naar aanleiding van Psalm 116 weet je dat God goed is en dat Hij je hoort. Jouw lege handen open, wetend dat Hij er staat, met lege handen. Met als enige doel dat Hij wil laten zien dat Hij van je houdt.

Mijn grootste les in het klooster was dat ik alles wilde weten en zo het zicht op God was verloren. Door mijn vragen en het eindeloos zoeken naar tekenen en antwoorden van God, zag ik Zijn liefdevolle en lege handen niet meer. En toch: Hij strekt ze elke dag uit. Ik wilde niet komen en nam geen genoegen met het zijn in Zijn aanwezigheid alleen.

Maar ook deze vakantie wil ik komen. Vandaag, morgen en alle dagen die volgen. Want het is beter één dag te zijn bij zijn lege liefdevolle handen en zijn overvloedige aanwezigheid, dan duizend dagen ergens anders. En ja, er komen tijden dat ik dat niet wil. Maar meer nog, dan wil Hij wel en blijft Hij er staan. Liefde, dat zijn de lege handen van God. Hij geeft Zichzelf.

Ga je mee?

Dan zingen we met de psalmdichter van Psalm 116 mee, en sluiten we af met een lofzang.

“Wat zal ik de HEERE vergelden voor al Zijn weldaden, die Hij mij bewees? Ik zal de beker van het heil heffen en de Naam van de HEERE aanroepen.”
(Psalm 116:12-13)

Aan de slag!

– Lees Psalm 116 eens hardop en sta stil bij de woorden die er worden gesproken. Bedenk waarvan God je door het bloed van Christus heeft gered en overdenk wie Jezus voor je is.
– Lees Psalm 116 en schrijf op wat deze psalm over God zegt.
– Als je ver bent afgedwaald van zijn lege handen, keer terug. Hij staat klaar om je te ontvangen!