Interview met een inspirerende vrouw // Suzanne

10

mrt

Anne-Saar Kunz

Echte verhalen, een HOPE inspiratie en liefde. In het nieuwe project ‘Hope is Rising’ komt voor Suzanne (38) een belangrijk deel van haar leven samen: in verwachting zijn van een adoptie-baby, creativiteit en transparantie.

De muziek staat aan, de kaarsen branden en de thee borrelt. Een warm ontvangst. Aan de ronde tafel neem ik plaats. Een paar jaar geleden ontmoette ik Suzanne op een afspraak met andere ondernemers. Spontaan reed ik met haar terug naar huis en de gesprekken die wij toen voerden, zijn mij nog vaak bijgebleven. Haar creatieve denken en haar hoop op God maakten een grote indruk op mij.

Ben jij altijd zo creatief geweest?
“Euhm ja! Nou ja, nee. Of eigenlijk: ik was het wel, maar ik deed er niet zoveel mee.”

Leg eens uit?
“Ik heb lang in de kinderopvang gewerkt. Dat was mooi. Maar op een gegeven moment moest de creativiteit eruit. De kraan van creativiteit bleef maar stromen, maar ik zette het uit. ‘Nu even niet’, dacht ik. Tot ik op een moment dacht: maar dit is wie ik ben. En waarom zou ik daar niet iets mee gaan doen? Ik besloot de stap te zetten en ben opnieuw gaan studeren. Achteraf ben ik dankbaar dat ik dit heb gedaan. Wat in je hoofd zit omzetten naar een plaatje, ik word daar zo blij van.

Na mijn opleiding heb ik veel gedaan met styling voor tijdschriften en bruiloften. Op een gegeven moment ben ik hiermee gestopt. Nu bij mijn nieuwe project ‘Hope is Rising’ mag ik mijn creativiteit weer op een andere manier verwerken.”

Waarom Hope is Rising?
“Mijn man en ik kunnen geen kinderen krijgen. Toch ging ik ergens nog altijd uit van een biologisch kindje. Wel kon ik het bij God neerleggen: Heere, wilt u uw weg laten zien? En dan werkt God op zo’n bijzondere manier. Zijn wegen zijn anders dan onze wegen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor adoptie. En vanaf het moment dat Boaz bij ons kwam, heb ik nooit meer getwijfeld aan de precisie van God. We kregen onverwacht een baby terwijl we op de wachtlijst voor een peuter stonden en de naam die hij droeg hadden wij ook uitgekozen als we hem zelf een naam mochten geven. Ik voel mij bevoorrecht dat ik nu mama mag zijn van Boaz.

Boaz is ruim drie jaar bij ons en ik geniet elke dag opnieuw van hem. Hij heeft ons leven veranderd. In 2016 kwam er voor een halfjaar een pleegmeisje bij ons. Dit hadden we niet verwacht, maar toen we werden gevraagd, wisten we dat we dit moesten doen. Aanvankelijk zou dat meisje bij ons blijven, maar na vijf maanden moest ze toch terug naar familie. En dat is echt heel heftig. Dan moet je leren loslaten.”

Hoe doe je dat?
“Vanuit mijzelf kan ik dat ook niet. God is daarbij geweest. Hij had ons haar toevertrouwd, en nu moesten wij haar loslaten. De dag dat wij haar terugbrachten was een dag met een hele donkere wolk. En toch mochten we weten: Hope is never lost. Het is echt in Gods handen.

En toen, toen voelden we dat we iets moesten doen met hope. De (tweede) naam van het pleegmeisje was ook Hope. Hoe bijzonder? Een paar dagen voordat haar moeder ging bevallen van haar dochter zeiden we tegen haar: “There is so much hope for your child. There is so much hope for you.” Later vertelde ze ons dat ze toen wist: ik moet mijn kindje Hope noemen.”

Hoe beschrijf je je leven op dit moment?
“In de garage met heel veel hoop.”

In de garage?
“Ja. Ik zit niet in de showroom. Mijn leven is niet perfect: het is rauw en er zijn plekken met olie. Maar één ding weet ik zo zeker: God is met mij bezig. En daarbij komt, ik voel heel veel hoop. Voor de komende jaren en voor de verre toekomst. Van de zomer – na die turbulente periode – heb ik dat extra ervaren. Het was alsof Hij tegen mij zei: “Doe maar rustig aan. I am staying, I am not leaving you.

Ben je ooit weleens in de showroom geweest?
“Misschien wel. Ik was lang bezig met hoe ik bijvoorbeeld van God moest houden. Maar nu voel ik dat het zo goed is en dat ik niet in de showroom hoef te zitten. Vroeger deed ik een extra jasje aan, wat extra flavour. Maar nu: het is goed zoals ik ben. Ik geef het over – hoe moeilijk ook, want God is met mij bezig.

Vorig jaar september hebben we het adoptieproces weer opgepakt. Mijn man en ik willen graag een kindje adopteren uit Amerika. Dit kost heel veel geld. In Amerika is fundraising voor adoptie heel normaal, in Nederland veel minder. Toch voelde ik dat we hier iets mee moesten doen. Ik besloot wat ontwerpen te maken voor sweaters. We konden niet kiezen en toen dachten we: ‘Waarom doen we er niet gewoon meerdere?’ Dit is mooi. Iets delen vanuit onszelf, en iets met elkaar doen. Een soort adopting together. Ik had geen idee of dit aan zou slaan, maar nu loopt het storm. En het mooiste is ook: ik krijg berichtjes van mensen die de truien hebben. Getuigenis na getuigenis. Dan ben ik God zo dankbaar.”

Wat zou jij mee willen geven aan de lezeressen?
“Lieve vrouwen, hoe het leven ook gaat, wat voor wensen je ook hebt, geef het over aan Hem. Hij doet het anders en vaak niet zoals wij in gedachten hebben. Maar God weet wat Hij doet, Hij is heel precies en altijd op tijd. En Hij blijft.”

“For hope means that we must trust and wait for what is still unseen’
Rom. 8:24

Foto’s: Vier de liefde Fotografie

Deel deze overdenking

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2023 Zij Lacht | Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap