Happy Plastic People

Daar loop ik op zondagochtend het kerkgebouw weer in. Bij de deur staat iemand van het welkomstteam, die me hartelijk de hand schudt. “Wat leuk dat je er weer bent, hoe gaat het met je?”, zegt ze, terwijl ze ondertussen degene achter me alvast een hand toesteekt. “Goed hoor, alles gaat prima” hoor ik mezelf zeggen, en ik loop de kerkzaal in om een plekje te vinden. Ik geloof dat ze m’n antwoord niet eens meer hoorde. Terwijl ik naar mijn plek loop, schud ik nog wat mensen de hand en vraag ik even vriendelijk aan die oude mevrouw Peters hoe het in het ziekenhuis was. Als ik eenmaal op mijn plek zit en de dienst begint, realiseer ik me dat ik al die tijd een vrolijke glimlach op mijn gezicht heb gehad, terwijl ik in werkelijkheid helemaal niet zo blij ben…

Wij mensen zijn er allemaal op z’n tijd goed in om niet te laten zien wat er werkelijk in ons leven speelt, maar in plaats daarvan de schone schijn op te houden. Soms een hele handige strategie, als je liever niet wilt dat mensen te dichtbij komen. We kunnen onszelf echter ook mooier voordoen uit angst voor veroordeling, uit angst om minder te zijn dan anderen.

De christelijke band Casting Crowns heeft dit mooi verwoord:

“So I tuck it all away, like everything’s okay

If I make them all believe it, maybe I’ll believe it too

So with a painted grin, I play the part again

So everyone will see me the way that I see them”

(Stained glass masquerade, Casting Crowns)

Het nummer gaat over iemand die bang is om open te zijn in de kerk over zijn problemen, iemand die een nepglimlach opzet om anderen te doen geloven dat hij net zo perfect is als zij. Net zolang tot hij het zelf gaat geloven.

Zo gaat het helaas vaker in de kerk. We vinden het moeilijk om onszelf kwetsbaar op te stellen, om open te zijn over onze pijn, het verdriet en de dingen waar we mee worstelen.

Dat vind ik jammer, ik denk dat God de kerk juist bedoeld heeft als een plek waar zijn kinderen elkaar steunen, een plek waar mensen kwetsbaar mogen en kunnen zijn. Een plek waar we eerlijk mogen zijn over onze fouten en tekortkomingen, waar we vervolgens mogen leren van elkaar en vooral een plek waar vergeving is, van God en van elkaar.

In 2 Korintiërs schrijft Paulus in een brief aan de kerk in Korinthe:

Maar Hij zei tegen mij: “Je hebt genoeg aan mijn liefdevolle goedheid. Want mijn kracht kan pas helemaal zichtbaar worden als jij zelf zwak bent.” Daarom zal ik maar al te graag opscheppen over de dingen waarin ik zwak ben. Want door die dingen is de kracht van Christus in mij te zien…. Want pas als ik zwak ben, ben ik sterk in de kracht van God. (2 Kor. 12:9-10, BasisBijbel)

Op het moment dat wij ons kwetsbaar op durven te stellen tegenover elkaar, geven we God de ruimte om zijn liefde te laten werken. Als wij laten zien wat onze zwakke punten zijn, wordt zichtbaar wat een enorme kracht God heeft. We hoeven geen perfecte, plastic mensen te zijn, die precies dezelfde vorm hebben als de mal waarin ze gegoten zijn. Nee, we zijn mensen van vlees en bloed. Geschapen naar Gods beeld, maar we zijn niet meer perfect zoals God de mens ooit bedoeld had.

Dus laten we ons ook niet langer zo voordoen, maar laten we eerlijk zijn over wat er in onze levens speelt. Laten we vooral ruimte maken voor anderen en zorgen voor een veilige plek waar ze niet bang hoeven te zijn voor veroordeling om de fouten die ze maken, de twijfels waar ze mee worstelen of het verdriet wat ze hebben. Laten we proberen te zijn zoals Jezus, die zonder veroordeling of minachting naar ons kijkt, maar ons liefdevol omarmt en ons aanmoedigt om het een volgende keer beter te doen.

Aan de slag!

• Bedenk voor jezelf wat voor jou een veilige plek betekent. Wat heb je nodig om je kwetsbaar op te durven stellen?
• Hoe zou je ervoor kunnen zorgen dat jij voor anderen zo’n plek bent? Welke dingen zou je kunnen veranderen bij jezelf om te zorgen dat anderen zich veilig voelen om zich kwetsbaar op te stellen bij jou?