De wedloop van het leven – strompelend naar de finish

Op de Olympische Spelen van 1992 gebeurde er iets dat nog steeds indruk maakt op mensen. Althans, ik krijg telkens weer kippenvel als ik kijk naar de beelden die toen gemaakt zijn van Derek Redmond. Kampioen van zowel Europa als de wereld en vastbesloten een olympische medaille binnen te slepen. De eerste kwalificatieronde won hij. In de kwartfinale werd hij eerste. Dit moest lukken! Het startschot klinkt, de wedloop begint. Redmond rent, richt zich op de finish. Vierde, nog iets harder. Hij hoeft nog maar één concurrent in te halen, dan staat hij op het podium. Redmond versnelt, dit laat hij zich niet afpakken. Hij heeft nog maar 250 meter van de wedloop te gaan, als er iets gebeurt waardoor deze Olympische Spelen voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. Niet omdat hij een medaille won, maar omdat hij een hamstringblessure kreeg en onmiddellijk op moest geven. 

Tenminste, dat was de bedoeling, dat hij op zou geven. De hulpdiensten kwamen, de brancard gereed. Derek Redmond zou afgevoerd worden, zijn grote droom zou in duigen vallen. Maar Redmond gaf niet op. Hij weigerde op de brancard te stappen. Die olympische medaille was op dat moment geen te bereiken doel meer, maar hij moest en zou de eindstreep halen. De finish, die hij de hele wedstrijd voor ogen had.

Het enige probleem was, dat hij die finish nooit alleen zou kunnen bereiken. Opstaan lukte, een paar meter verder ‘huppelen’ ook, maar het werd steeds zwaarder. Van alle kanten kwamen er mensen aan die hem van zijn zotte idee af wilden brengen, maar hier had Redmond geen boodschap aan. Hij hield vol, zijn ogen bleven gericht op de finish. En toen het echt moeilijk werd, was daar zijn vader. Beveiligers wilden Jim Redmond tegenhouden, maar deze vader zag dat zijn zoon hem nodig had. Hij sloeg een arm om zijn zoon heen en hielp hem de wedloop af te maken.

Dit verhaal doet me denken aan een bijbelgedeelte, waarin het gaat over de wedloop van het leven.

Er is dus een grote groep van mensen die ons door hun voorbeeld aanmoedigen. Laten we daarom alles uit ons leven wegdoen wat onze omgang met God in de weg staat, en alles waarin we God ongehoorzaam zijn. Het is alsof we een hardloopwedstrijd lopen die voor ons is uitgezet. We moeten geduldig tot aan het einde doen wat God van ons vraagt. Daarbij moeten we alleen op Jezus letten, want Hij is onze Leider. Hij wijst ons de weg en gaat voor ons uit. Hij is ons voorbeeld in het geloof. Hij verdroeg de dood aan het kruis en alle schande, omdat Hij wist hoe blij Hij daarna zou zijn. Nu zit Hij naast God op de troon. Denk dus alleen aan Hem. Hij heeft het verdragen dat de mensen niet naar Hem wilden luisteren en Hem zelfs hebben gedood. Als jullie daaraan denken, zullen jullie niet moe worden en niet opgeven.
(Hebreeën 12:1-3, BasisBijbel)

Kijk naar je voorbeelden

Vanzelfsprekend heeft Derek Redmond eerdere Olympische Spelen gevolgd, keek hij naar zijn sporthelden en besloot hij dat het halen van een olympische medaille ook zijn doel zou worden. Zo mogen wij ook kijken naar de geloofshelden die in Hebreeën 11 worden genoemd. En dat is een hele lijst! Abel, Henoch en Noach. Abraham en Sara. Izaäk, Jakob en Jozef. Mozes. Rachab. De schrijver van Hebreeën noemt nog een hele rij met namen en schrijft daarbij dat hij tijd tekort zou hebben als hij over deze voorbeelden ook nog meer zou vertellen. De wedloop die zij liepen is ook niet altijd even voorspoedig gegaan. Maar zij zijn nu in Gods nabijheid en zijn hierin een voorbeeld voor ons.

Aan het eind van dit boek staat een bijzondere tekst, iets waar ik nog niet eerder over na heb gedacht. Redmond keek naar zijn helden en zag ze op het podium staan, waar ze hun olympische medaille in ontvangst namen. Hier vinden we een verschil met onze geloofshelden. Zij hebben hun ‘medaille’ namelijk nog niet.

Al deze mensen zijn door hun geloof een voorbeeld voor ons. Toch hebben zij geen van allen de belofte van God werkelijkheid zien worden. Want God had een beter plan, waardoor zij tegelijk met ons volmaakt gemaakt zouden worden.
(Hebreeën 11:39-40, BasisBijbel)

Deze belofte van God, deze ‘medaille’, staat voor de eeuwige heerlijkheid die we zullen bereiken wanneer Jezus terugkomt en er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zullen zijn, als wij onze wedloop ook gelopen hebben. Allemaal tegelijk!

Blijf gericht op de finish

Derek Redmond richtte zich op de finish. Dát was zijn doel, hij moest en zou de finish bereiken. Zo moeten wij ons ook richten op onze ‘finish’: Jezus en de hemelse prijs waartoe wij door Hem worden geroepen. Ons volledig richten op Jezus kan alleen als er niks meer tussen Hem en ons in staat. Hier schrijft Paulus over in Filippenzen. Er stond genoeg tussen hem en Jezus in, maar daar richt hij zich niet meer op.

Ik vergeet wat achter me ligt en richt mij op wat vóór me ligt. Ik ga recht op mijn doel af: de hemelse prijs waartoe God mij door Christus Jezus roept.
(Filippenzen 3:13b-14, NBV)

Je Vader is er en helpt als het alleen niet meer lukt

Het meest ontroerende in de beelden van Derek Redmond is het moment dat zijn vader naar hem toe komt, hem ondersteunt terwijl hij naar de finish strompelt. Wij hebben ook een Vader die ons wil helpen. Als Hij ziet dat wij koste wat het kost de finish willen halen, helpt Hij ons. De wedloop van ons geloofsleven kan een hardloopwedstrijd vol tegenslagen zijn, maar onze Vader ziet het als wij Hem nodig hebben. Samen met Hem naar de finish om, desnoods strompelend, de wedloop te voltooien.

Aan de slag!

Een hardloopwedstrijd – de wedloop van het leven – lopen met een zware rugzak op je rug, dat gaat niet. Alles wat tussen jou en Jezus in staat kan voelen als zo’n zware rugzak. Lees Filippenzen 3 hier. Wat kan je van Paulus leren over het afdoen van jouw rugzak?